بسم الله الرحمن الرحیم
اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یا اَبا عَبْدِ اللَّهِ اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یَابْنَ رَسُولِ اللَّهِ اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یَابْنَ اَمیرِالْمُؤْمِنینَ وَابْنَ سَیِّدِ الْوَصِیّینَ اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یَابْنَ فاطِمَةَ سَیِّدَةِ نِساءِ الْعالَمینَ اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یا ثارَ اللَّهِ وَابْنَ ثارِهِ وَالْوِتْرَ الْمَوْتُورَ اَلسَّلامُ عَلَیْكَ وَ عَلَى الْاَرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِنائِكَ عَلَیْكُمْ مِنّى جَمیعاً سَلامُ اللَّهِ اَبَداً ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَالنَّهارُ یا اَبا عَبْدِ اللَّهِ لَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِیَّةُ وَ جَلَّتْ وَ عَظُمَتِ الْمُصیبَةُ بِكَ عَلَیْنا وَعَلى جَمیعِ اَهْلِ الْاِسْلامِ وَ جَلَّتْ وَ عَظُمَتْ مُصیبَتُكَ فِى السَّمواتِ عَلى جَمیعِ اَهْلِ السَّمواتِ فَلَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً اَسَّسَتْ اَساسَ الظُّلْمِ وَالْجَوْرِ عَلَیْكُمْ اَهْلَ الْبَیْتِ ولَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً دَفَعَتْكُمْ عَنْ مَقامِكُمْ وَ اَزالَتْكُمْ عَنْ مَراتِبِكُمُ الَّتى رَتَّبَكُمُ اللَّهُ فیها. وَ لَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً قَتَلَتْكُمْ وَ لَعَنَ اللَّهُ الْمُمَهِّدینَ لَهُمْ بِالتَّمْكینِ مِنْ قِتالِكُمْ بَرِئْتُ اِلَى اللَّهِ وَ اِلَیْكُمْ مِنْهُمْ وَ مِنْ اَشْیاعِهِمْ وَ اَتْباعِهِمْ وَ اَوْلِیائِهِمْ یا اَبا عَبْدِ اللَّهِ اِنّى سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَكُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حارَبَكُمْ اِلى یَوْمِ الْقِیمَةِ وَ لَعَنَ اللَّهُ آلَ زِیادٍ وَ آلَ مَرْوانَ وَ لَعَنَ اللَّهُ بَنى اُمَیَّةَ قاطِبَةً وَ لَعَنَ اللَّهُ ابْنَ مَرْجانَةَ وَ لَعَنَ اللَّهُ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَ لَعَنَ اللَّهُ شِمْراً وَ لَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً اَسْرَجَتْ وَ اَلْجَمَتْ وَ تَنَقَّبَتْ لِقِتالِكَ بِاَبى اَنْتَ وَ اُمّى لَقَدْ عَظُمَ مُصابى بِكَ فَاَسْئَلُ اللَّهَ الَّذى اَكْرَمَ مَقامَكَ وَ اَكْرَمَنى بِكَ اَنْ یَرْزُقَنى طَلَبَ ثارِكَ مَعَ اِمامٍ مَنْصُورٍ مِنْ اَهْلِ بَیْتِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ  اَللَّهُمَّ اجْعَلْنى عِنْدَكَ وَجیهاً بِالْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلامُ فِى الدُّنْیا وَالْآخِرَةِ یا اَبا عَبْدِ اللَّهِ اِنّى اَتَقَرَّبُ اِلَى اللَّهِ وَ اِلى رَسُولِهِ وَ اِلى اَمیرِ الْمُؤْمِنینَ وَ اِلى فاطِمَةَ وَ اِلَى الْحَسَنِ وَ اِلَیْكَ بِمُوالاتِكَ وَ بِاْلبَرائَةِ مِمَّنْ اَسَّسَ اَساسَ ذلِكَ وَ بَنى عَلَیْهِ بُنْیانَهُ وَ جَرى فى ظُلْمِهِ وَ جَوْرِهِ عَلَیْكُمْ وَ عَلى اَشْیاعِكُمْ بَرِئْتُ اِلَى اللَّهِ وَ اِلَیْكُمْ مِنْهُمْ وَ اَتَقَرَّبُ اِلَى اللَّهِ ثُمَّ اِلَیْكُمْ بِمُوالاتِكُمْ وَ مُوالاةِ وَلِیِّكُمْ وَ بِالْبَرائَةِ مِنْ اَعْدائِكُمْ وَالنَّاصِبینَ لَكُمُ الْحَرْبَ وَ بِالْبَرائَةِ  مِنْ اَشْیاعِهِمْ وَ اَتْباعِهِمْ اِنّى سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَكُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حارَبَكُمْ وَ وَلِىٌّ لِمَنْ والاكُمْ وَ عَدُوٌّ لِمَنْ عاداكُمْ فَاَسْئَلُ اللَّهَ الَّذى اَكْرَمَنى بِمَعْرِفَتِكُمْ  وَ مَعْرِفَةِ اَوْلِیائِكُمْ وَ رَزَقَنِى الْبَرائَةَ مِنْ اَعْدائِكُمْ اَنْ یَجْعَلَنى مَعَكُمْ فِى الدُّنْیا وَالْآخِرَةِ. وَ اَنْ یُثَبِّتَ لى عِنْدَكُمْ قَدَمَ صِدْقٍ فِى الدُّنْیا وَالْآخِرَةِ وَ اَسْئَلُهُ اَنْ یُبَلِّغَنِىَ الْمَقامَ الْمَحْمُودَ لَكُمْ عِنْدَاللَّهِ وَ اَنْ یَرْزُقَنى طَلَبَ ثارى مَعَ اِمامٍ هُدىً ظاهِرٍ ناطِقٍ بِالْحَقِّ مِنْكُمْ وَ اَسْئَلُ اللَّهِ  بِحَقِّكُمْ وَ بِالشَّأْنِ الَّذى لَكُمْ عِنْدَهُ اَنْ یُعْطِیَنى بِمُصابى بِكُمْ اَفْضَلَ ما یُعْطى مُصاباً بِمُصیبَتِه مُصیبَةً ما اَعْظَمَها وَ اَعْظَمَ رَزِیَّتَها فِى الْاِسْلامِ وَ فى جَمیعِ السَّمواتِ وَالْاَرْضِ . اَللَّهُمَّ اجْعَلْنى فى مَقامى هذا مِمَّنْ تَنالُهُ مِنْكَ صَلَواتٌ وَ رَحْمَةٌ وَمَغْفِرَةٌ اَللَّهُمَّ اجْعَلْ مَحْیاىَ مَحْیا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَماتى مَماتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍاَللَّهُمَّ اِنَّ هذا یَوْمٌ تَبَرَّكَتْ بِهِ بَنُو اُمَیَّةَ وَ ابْنُ آكِلَةِ الْاَكْبادِ اللَّعینُ ابْنُ اللَّعینِ عَلى لِسانِكَ وَ لِسانِ نَبِیِّكَ صَلَى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ فى كُلِّ مَوْطِنٍ وَ مَوْقِفٍ وَقَفَ فیهِ نَبِیُّكَ صَلَى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ  اَللَّهُمَّ الْعَنْ اَباسُفْیانَ وَ مُعاوِیَةَ وَ یَزیدَ بْنَ مُعاوِیَةَ عَلَیْهِمْ مِنْكَ اللَّعْنَةُ اَبَدَ الْآبِدینَ وَ هذا یَوْمٌ فَرِحَتْ بِهِ آلُ زِیادٍ وَ آلُ مَرْوانَ بِقَتْلِهِمُ الْحُسَیْنَ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْهِ اَللَّهُمَّ  فَضاعِفْ عَلَیْهِمُ اللَّعْنَ مِنْكَ وَالْعَذابَ الْاَلیمَ اَللَّهُمَّ اِنّى اَتَقَرَّبُ اِلَیْكَ فى هذَا الْیَوْمِ وَ فى مَوْقِفى هذا وَ اَیَّامِ حَیاتى بِالْبَرائَةِ مِنْهُمْ وَاللَّعْنَةِ عَلَیْهِمْ وَ بِالْمُوالاتِ لِنَبِیِّكَ وَ آلِ نَبِیِّكِ عَلَیْهِ وَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ.
سپس ۱۰۰ مرتبه می گویی:
اَللَّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ آخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلى ذلِكَ اللَّهُمَّ الْعَنِ الْعِصابَةَ الَّتى جاهَدَتِ الْحُسَیْنِ وَ شایَعَتْ وَ بایَعَتْ عَلى قَتْلِهِ اَللَّهُمَّ الْعَنْهُمْ جَمیعاً..
 و آنگاه ۱۰۰ مرتبه تأکید می نمایی:
اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یا اَبا عَبْدِ اللَّهِ وَ عَلَى الْاَرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِنائكَ عَلَیْكَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ اَبَداً ما بَقیتُ وَ
بَقِىَ اللَّیْلُ وَالنَّهارُ وَ لا جَعَلَهُ اللَّهُ  آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِكُمْ اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَولادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ.
اَللَّهُمَّ خُصَّ اَنْتَ اَوَّلَ ظالِمٍ بِاللَّعْنِ مِنّى وَابْدَأْ بِهِ اَوَّلاً ثُمَّ الثَّانِىَ وَالثَّالِثَ والرَّابِعَ اَللَّهُمِّ الْعَنْ یَزیدَ خامِساً وَالْعَنْ عُبَیْدَ اللَّهِ بْنَ زِیادٍ وَابْنَ مَرْجانَةَ وَ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَ شِمْراً وَ آلَ اَبى سُفْیانَ وَ آلَ زِیادٍ وَ آلَ مَرْوانَ اِلى یَوْمِ الْقِیمَةِ.
سپس به سجده رفته و می گویی:
اَللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ حَمْدَ الشَّاكِرینَ لَكَ عَلى مُصابِهِمْ اَلْحَمْدُ للَّهِ عَلى عَظیمِ رَزِیَّتى اَللَّهُمَّ ارْزُقْنى شَفاعَةَ الْحُسَیْنِ یَوْمَ الْوُرُودِ وَ ثَبِّتْ لى قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَكَ مَعَ الْحُسَیْنِ وَ اَصْحابِ  الْحُسَیْنِ الَّذینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلامُ.

در سال دهم هجری که مقارن با آخرین سال زندگانی پیامبر اكرم(ص) بود؛ به تمام مناطق مسلمان نشین و نیز طوائف و قبائل مسلمان حجاز (عربستان امروز )خبر داده شد که ایشان در مراسم حج همین سال به مکه معظمه مشرف شده و مراسم عمره و حج را به جای خواهند آورد و بدین ترتیب بزرگ‌ترین اجتماع مسلمانان در مكه شکل گرفت، که در تاریخ اسلام از آن به حجة‌الوداع یاد می­كنند. با پایان مناسك حج ابراهیمی در آن سال، حضرت رسول(ص) با كاروانی كه بین نود تا یكصدو بیست هزار نفر تخمین زده شده در حال باز گشت از مكه به سوی مدینه بودند كه در بین راه فرشته وحی بر پیامبر نازل گردیده و فرمانی را به آن حضرت ابلاغ می نماید كه برابری می­كرد با كل رسالت نبوی و اگر خللی در ابلاغ آن رخ می­داد گویی كه رسول الله(ص) هیچ كاری را پیش نبرده است" یَا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَیْكَ مِنْ رَبِّكَ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ یَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ ... "(مائده:67 ) " اى پیامبر، آنچه را از پروردگارت بر تو فرود آمده است‏ به مردم برسان واگر نرسانى رسالت‏خداى را بجا نیاورده‏اى; و خداوند تو را از گزند مردم حفظ مى‏كند" لذا به دلیل اهمیت موضوع پیامبر اكرم(ص) دستورداد تا كاروانیان درمنطقه­ای به نام «غدیر خم» در ناحیه‌ای بین مکه و مدینه که بر سر راه حجاج قرار داشته و به خاطر وجود برکه‌ای كه در این محل آب باران در آن جمع می‎شده ایستادند وحتی آنهایی كه جلوتر رفته بودند را باخبر نموده تا برگردند و حتی منتظر حضور آنان بوده تا از راه برسند. سپس دستوری را صادر تا از جهاز شتران منبری ساختند و حضرتش بر بالای منبر رفته و برای اطمینان از رساندن فرمان الهی چندین بار فریاد زدند "آیا در بین شما كسی هست كه صدای مرا نشنود" كه همه حاضرین تایید كردند كه به خوبی صدای پیامبر(ص) را می شنوند. آنگاه پیامبر پس از خواندن خطبه(شرح خطبه غدیر) دستور الهی را ابلاغ نموده وحضرت علی (ع) را به عنوان ولی وجانشین خود معرفی نمودند. سپس همه حاضرین یك به یك آمده و بیعت كردند. از جمله سرشناسان و بزرگان حاضر در آن جمع عمربن خطاب و ابوبكر بودند كه پیشاپیش همگان ابتدا بیعت كرده و به امیرالمومنین علی (ع) بعد از پیامبر خدا (ص) تبریك گفتند. دیری نگذشت كه حجه الوداع معنای دیگری پیدا كرد و جهان با از دست دادن پیامبر رحمه العالمین خود، غبار غم بر رخساره كشید و چهره های سرشناس و موثری كه بایستی در چنین شرایطی دست دردست علی(ع) نهاده، درخت تنومند اسلام را شكوفاتر نموده تا سایه ی پر بركت آن جهان وجهانیان را در بر می گرفت، بیعت شكستند و واقعه غدیر را به فراموش سپرده و در سقیفه بنی ساعده جمع وبا تعیین ابوبكر به عنوان خلیفه مسلمین اولین بدعت جهان اسلام را بنا نهادند . این بیعت شكنی دراولین اقدام به غصب فدك كه مهریه حضرت زهرا(س) بود منجر و در دومین اقدام شهادت دخت پیامبر گرامی را بدنبال داشت همو كه حضرت در حقش مكررا می فرمود "فاطمه بضعه منی" یعنی فاطمه پاره تن من است و همه اینها در كمتر از شش ماه پس از رحلت پدر بزرگوارشان انجامید واین نه تنها پایان بلكه شروع یك فاجعه بود چون شرایط به گونه ای پیش می رفت تا اینكه امویان فرصت یافتند به مرور زمان به اركان حكومت دست یابند و طولی نكشید كه سومین فاجعه یعنی به شهادت رساندن حضرت علی علیه السلام در صبح نوزدهم ماه مبارك رمضان سال چهلم هجری درمحراب نماز یعنی حدود سی سال پس از رحلت پیامبر(ص) و شهادت دخت گرامیش رخ داد. شخصیتی كه پیامبر در باره ایشان فرمود: ... محبّک محبّی و مبغضک مبغضی؛ دوستدار تو دوست من است، و دشمن تو دشمن من.( همان، روایت 33023). بالاخره با شهادت امیر المومنین علی(ع) معاویه به قدرت رسید وشرایط برای انتقام گیری امویان كه در جنگهای صدر اسلام از پیامبر اكرم (ص)شكست خورده و اسلام را به ظاهر پذیرفته بودند فراهم شد وفاجعه دیگری رقم خورد واین بارشهادت مظلومانه امام حسن مجتبی (ع)حدود 39 سال پس از رحلت جد بزرگوارشان بود ونهایتا دیگر فاجعه تاریخی صدر اسلام (حدود 50 سال پس از رحلت پیامبراكرم(ص)) به دست این قوم كافراتفاق افتاد وآن شهادت مظلومانه امام حسین (ع) ویاران باوفایش دركربلا به دست یزید ابن معاویه در دهم ماه محرم سال 61 هجرى بود كه دراین فاجعه نیز سرمبارك امام حسین وفرزندان و یاران باوفایش از تن جدا شده ، بر نوك نیزه ها آویزان گشت . آری ! چه كوتاه است فاصله غدیر تا كربلا آنگاه كه دست علی (ع) توسط پیامبر گرامی بالا رفت تا لحظه ای كه سر عزیزترین فرزند پیامبر یعنی حسین ابن علی (ع) توسط خون آشامان زمان بر نوك نیزه ها رفت. برا ستی اگر پس از رحلت پیامبر (ص) بزرگان بر بیعت و عهد خود در غدیر خم استوار می­ماندند آیا در مدت كوتاه 50 سال چنین جنایاتی رخ می داد؟ آیا امروزه شاهد چنین وقایع اسفناكی در جهان اسلام بودیم؟

به خلیلش ابراهیم (ع) فرمود: حالا که به این مرحله از دوستی و محبت رسیده‌ای، فرزند دلبندت اسماعیل را بیاور و در راه من قربانی کن! اما همین که هر دو عاشق (ابراهیم و اسماعیل) با میل و رغبت آماده‌ی قربانی همه محبت‌ها در راه معشوق واقعی شدند، فرمود: عشق و اخلاص‌تان ثابت و قبول شد. نیازی نیست تا اسماعیل را قربانی کنی. این مرتبه برای عاشقی والامقام‌تر است که باید از نسل اسماعیل به دنیا آید. نامش حسین (ع) است . یارانی دارد همه عاشق من و حسین. او خود قربانیِ من و ذبح عظیم است. ذبحی که بندگانم را از هلاکت نجات می‌دهد. «إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلَاء الْمُبِین * وَفَدَیْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ» ترجمه: به درستی كه این همان بلاء (آزمایش) آشكار بود و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانیدیم. آری؛ عید قربان، یاد و یادگار دیگری نیز به همراه دارد که بر تارکش نام زیبا و رسم سرخ حسین(ع) می درخشد. او که حج نیمه کاره اش را در مقام و موقف دیگری به نام نامی نینوا به اتمام رساند و در آوردگاه کربلا، اسماعیل خویش را در چهره 72 یار با وفا و فرزندان و برادران خود، به مسلخ عشق برد و جاودانه ترین و پرخون ترین حادثه عاشقانه و عارفانه تاریخ را در اوج مظلومیت و غربت و عزت به تصویر کشید. السلام علیک یا اباعبدالله! و بوی محرم از لحظه لحظه قربانگاه هر مسلمان و از دل و دیده هر آزاده با ایمان به مشام جان می رسد و دل از دل عشاق می‌برد...! آری؛ وقتی موسم حج فرامی رسد و موعد عید سعید قربان نزدیک می‌شود، دلها را ولوله‌ای فرامی‌گیرد و نوعی بیقراری که از جنس معرفت و جان عبودیت است بر جهان مسلمانان سایه می‌افکند و دل و دیده‌شان را با خود می‌برد. باشد که ما نیز از زمره بهره گیران و جرعه نوشان خوان پرکرامت و نورانیِ قربان باشیم!